Kjaro Skuro

Als kind begon ik snel te ontdekken dat creatief bezig zijn een noodzaak was. Al snel viel mijn oor op muziek dankzij bands uit de jaren ’90 als Nirvana, The Smashing Pumpkins en Faith No More. Tot spijt van ouders en buren begon ik te drummen. Mijn jeugdig enthousiasme was bijna niet te stoppen en eens in mijn twintiger jaren werd ik de drummer van Silverene. Een band die ik op richtte met een aantal schoolkameraden. Hoewel onze successen beperkt bleven speelde we toch op grotere podia zoals Pukkelpop, Marktrock en deden we het voorprogramma van Bryan Adams in het Sportpaleis.​ Dan. Het leven en zijn realiteit namen over. Ik werd een zelfstandige verzekeringsmakelaar. Muziek verdween meer en meer naar de achtergrond om uiteindelijk volledig te verdwijnen uit het leven. Een creatieve leegte bleef over die resulteerde in een onbalans met een knagende onvrede.​ Gelukkig bleek de redding niet veraf. Ik genoot er meer en meer van om foto’s te maken met mijn smartphone. De camera op dat ding was behoorlijk waardoor het resultaat op zijn minst motiverend was. Op een regenachtige zomeravond zei mijn vrouw “Schat, zou je niet eens een echte camera kopen, lessen nemen en simpelweg creatief zijn?”. “Ja”, was mijn antwoord.​ Ik kocht een camera (of eerder een aantal camera’s), schreef me in aan het CVO in Zolder en ben sindsdien meer dan ooit gepassioneerd door deze vorm van creativiteit. Fotografie is in al zijn vormen een antwoord op wat ik nodig heb. Ik zou het zelfs een redding kunnen noemen